#

Nieuws

Nieuws overzicht

Verhaal achter de platenhoes - Secrets of the Beehive (1987) - DAVID SYLVIAN

"Het is weer september, zingt David Sylvian in het openingsnummer van zijn derde solo lp uit 1987. Het hele repertoire op deze prachtplaat met prachthoes van designbureau 23 Envelope is doordrenkt van de herfst. Je wordt ondergedompeld in een sfeer van melancholische gelukzaligheid. Herfst: de zon schijnt nog wel, maar de kou dringt af en toe al door. Vogels duiken in zwermen op en neer. Wolkenvelden langs de kerktoren. De harde wind doet de takken van de boom op je raam beuken. Stiekem hoop je dat het gaat regenen, zodat je lekker binnen kan zitten met de gordijnen dicht en de kachel aan. Met een boek op de bank, muziekje aan. Het is mooi geweest met de zomer. Deze sfeer en deze zinnen komen allemaal voor op 'Secrets of the Beehive'. Al dertig jaar draai ik de LP bij wijze van ritueel in september; ik krijg er geen genoeg van. De platenhoes hangt prominent in mijn kamer. De hoes is ontworpen door grafisch ontwerper Vaughan Oliver en fotograaf/filmmaker Nigel Grierson die in de periode 1980-1988 samenwerkten. In die periode creëerden ze bijzondere platenhoezen voor het Britse onafhankelijke muzieklabel 4AD dat bands als Cocteau Twins, Dead Can Dance en This Mortal Coil had. Hun designbureau heette 23 Envelope. Ze werden vooral geïnspireerd door de kunstwerken van Joseph Beuys. Beuys wordt gezien als een van de meest invloedrijke Duitse kunstenaars uit de tweede helft van de twintigste eeuw. Hij gebruikt onder andere een combinatie van dood materiaal als vilt en botjes. Als je naar zijn kunstwerken kijkt, word je je bewust van de vergankelijkheid van het leven. De compositie van deze hoes doet me denken aan van die kunstwerkjes die je wel eens op het strand tegenkomt van aangespoeld materiaal uit de zee. Een takje, een veer van een meeuw, een plastic hoofdje uit een Chinese container. Plots sta je even stil bij hoe broos het leven in elkaar zit. Je wordt even losgekoppeld van de waan van de dag. Het is David Sylvian hierom ook te doen met zijn muziek. Je even in een ander bewustzijn brengen. Sylvian maakt geen muziek als behang of voor de lift. Bepaald niet. Na zijn carrière met de New-waveband Japan sloeg hij solo een heel andere weg in. Hij maakte ingetogen, jazzy muziek met onder andere trompettist Mark Isham en toetsenist Ryuichi Sakamoto. Ook ging hij allerlei experimentele samenwerkingsprojecten aan met onder andere gitarist Robert Fripp en bassist Holger Czukay. In wezen was David Sylvian een introverte man. Zijn androgyne uiterlijk met lang blond haar en lippenstift uit de periode van Japan was slechts een vorm van imagebuilding, een manier om op te vallen. Dat schudde hij van zich af zodra Japan was gestopt. Hij werd weer zichzelf. Het nadeel was wel dat je hem tijdens zijn solo-optredens soms goed moest zoeken op het podium. Meestal zat hij verscholen achter zijn pianootje of was er slechts een donkerblauwe spot op hem gericht. Het is al een lange tijd stil rond David Sylvian. Ik heb volgens mij nog ergens een kaartje liggen van een concert van een jaar of tien geleden dat toen niet doorging. Afgezegd vanwege ernstige rugklachten van David Sylvian. Het maakt niet uit, ik heb genoeg aan zijn eerste solo-lp's: 'Briljant Trees', 'Gone to Earth' en deze 'Secrets of the Beehive'. En dan vooral de laatste, de 'Beehive' dus met zijn rustieke arrangementen en prachtige zang. Balsem voor de ziel, zeker in de herfst. Sylvian heeft dit niveau nooit meer gehaald wat mij betreft. Zijn laatste project dateert uit 2009. Manafon heet het. Ik draai het alleen als het buiten tien graden vriest." Door Gerrit-Jan Vrielink

OP DE HOOGTE BLIJVEN

MELD JE AAN VOOR DE NIEUWSBRIEF EN ONTVANG INSPIRATIE, NIEUWS EN DE AGENDA DIRECT IN JE MAILBOX.

Naar inschrijven