#

Nieuws

Nieuws overzicht

Verhaal achter de platenhoes - Nobody can wait forever (1975) - Alquin

Reizen is mooier dan aankomen, wordt wel eens gezegd. Daar kan ik niet zoveel mee. Ik ben een Jantje Ongeduld en heb altijd een doel nodig. Niemand kan eeuwig wachten...toch? Die trein moet gehaald worden, al rennend op het perron, zoals de bandleden van Alquin op de binnenhoes van deze lp. Ik heb een paar keer meegemaakt dat ik net de trein haalde en mijn vrouw en kinderen nog op het perron stonden. De deuren van de wagen waren al dicht. Ik reed met de trein weg, twee huilende kinderen en een balende vrouw achterlatend. Gelukkig kwam het bij het volgende station tot een gezinshereniging. Deze hoes van Alquin doet mij aan dat soort momenten denken. Een prachtige surrealistische hoes in de stijl van de Belgische kunstschilder René Magritte. De hoes is gemaakt door George Noordanus, van het designbureau 'The Cream Group' uit Amsterdam. Hij is onder andere de ontwerper van het beroemde politieke affiche uit 1971 met de naakte vrouw en de koe, met de slogan 'PSP ontwapenend'. De foto van het station op deze hoes is van station Haarlem, ontworpen in 1906 door de Haagse architect Dirk Margadant. Volgens velen is het het mooiste station van Nederland. De prachtige stalen en glazen overkappingen worden afgewisseld met elegante art-nouveau architectuur van geglazuurde baksteen. Met zo'n uitstraling gaat een station makkelijk nóg honderd jaar mee. De lp is gemaakt in 1975. Dat is duidelijk te zien aan de haardracht van de bandleden. Ruim 45 jaar geleden alweer was haar tot over je oren voor mannen in de mode. Ik was 16, 17 jaar toen de Nederlandse progrock floreerde. Focus, Kayak, Supersister, Alquin om maar een paar bands te noemen. Ik heb ze vele malen gezien in buurthuizen en op feesten van middelbare scholen. Voor Alquin was deze lp de doorbraak bij het grotere publiek. Of ze er internationaal groot mee zijn geworden, weet ik eigenlijk niet precies. De muziek van Alquin heeft een speciaal plekje in mijn hart. Dat blijkt ook met de leeftijd te maken te hebben. Je brein schijnt van je 16de tot je 21ste op het hoogtepunt van zijn ontwikkeling te zijn. Alles wat je in die tijd opneemt klampt zich in je vast als een anker van een mammoettanker. Bovendien ben je dan als puber op zoek naar vrijheid en zoekende naar een eigen invulling van het bestaan. Progrock en de bijbehorende leefstijl kan dan zo'n anker zijn. Ieder weekend ging ik wel naar een concert, mocht één van de genoemde bands in de provincie in de buurt zijn. Stiekem kocht je illegaal wat wiet - coffeeshops bestonden toen nog niet - en met haar op de schouders genoot je van de muziek samen met je vriendenclub. Daarna discussieerde je eindeloos over de solo's en het optreden. Gek eigenlijk dat ik nu pas over een Nederlandse platenhoes schrijf. Een onderwaardering wellicht zoals over het algemeen voor de Nederlandse progrockmuziek geldt (met uitzondering van Focus). De Alquin-hoes hoort zeker in de eregalerij van platenhoezen thuis. Het surrealistische beeld van een man in een stoel op het perron. Waar zit hij op te wachten? Zit hij wel te wachten? Of vul ik dat in, omdat dit mijn directe associatie is met station Haarlem. Station-trein-vertrekken. Maar je ziet water in plaats van een spoor. Daardoor word je op een verkeerd been gezet. En als je wacht, zit je meestal niet relaxed in een stoel. Kortom, er is wezenlijk niets realistisch aan de hoes. Maker George Noordanus kreeg de vrije hand van de bandleden van Alquin. Zoals dat hoort. Zijn idee voor het ontwerp van 'Nobody can wait forever' ontstond aan de hand van de eerste regel van het laatste nummer van deze LP 'Revolutions Eve'. Niemand kan eeuwig wachten. Regelmatig krijg je het gevoel dat je weer van je vertrouwde eilandje af moet, dat je vrij moet zijn, je wilde haren moet laten wapperen. Mijmert de persoon daarover in de stoel? Iedereen kan er het zijne van denken; dat is het mooie aan surrealistische beelden. Alquin is uit elkaar gegaan maar een aantal bandleden treedt nog steeds op. Een paar weken geleden was er in De Boerderij nog een live-stream van het Lone-project van zanger Michel van Dijk en gitarist Ferdinand Bakker. Nu snel weer live meemaken. Ik kan niet wachten. Door Gerrit-Jan Vrielink Met dank aan Ferdinand Bakker voor het geven van de informatie over de hoes.

OP DE HOOGTE BLIJVEN

MELD JE AAN VOOR DE NIEUWSBRIEF EN ONTVANG INSPIRATIE, NIEUWS EN DE AGENDA DIRECT IN JE MAILBOX.

Naar inschrijven