#

Nieuws

Nieuws overzicht

Het verhaal van de platenhoes: Close To The Edge (1972) - Yes

"Roger Dean of: hoe saai kan een man zijn? Fans heeft Dean genoeg, gezien het grote aantal verzoeken dat ik krijg om over zijn platenhoezen te schrijven. Deze zijn niet weg te denken in de Progesieve Rockmuziek wereld. Ze hebben de uitstraling van veel bands uit de jaren zeventig bepaald: Yes, Gentle Giant, Uriah Heep, Greenslade. Al die bands hadden de sprookjeswerelden van Roger Dean als hoes. Dus ik op zoek naar smeuïge verhalen over Roger Dean. Want iemand die zo veel fantasie in zijn tekeningen legt, moet wel diepe inspiratie hebben en een kleurrijke persoonlijkheid zijn. Wat een teleurstelling. Niets van dat al. Roger Dean blijkt een gewone Engelsman te zijn, die een gewoon leven leidt, gewoon zijn dagelijkse tekeningen maakt en gewoon een kopje thee met zijn vrouw drinkt. De YouTube filmpjes over hem en interviews heb ik na 3 minuten weer uitgezet. Neem zijn antwoord op de vraag in hoeverre hij geïnspireerd is geraakt door de progressieve rockmuziek: 'Nu u het vraagt, ik kan niet direct zeggen dat er enige relatie bestaat tussen mijn tekeningen en de muziek.' En uitgerekend die man heeft met zijn logo van Yes mijn identiteit bepaald. Het zogenaamde 'bubble'-logo dat voor het eerst zichtbaar was op de lp 'Close to the Edge' werd mijn brandmerk. Overal heb ik het logo op nagetekend: de schoolagenda, de sporttas, en een één bij één meter logo op de muur van mijn slaapkamer. Met daaromheen de posters van Roger Dean. Onder andere de binnenhoes van deze Yes-lp; de zwevende lichtblauwe brokstukken. Ik stond met de tekeningen van Roger Dean op en ik ging ermee naar bed. Pas veel later begreep ik door het boek 'No logo' van Naomi Klein wat voor impact een logo op iemand kan hebben. Nikè bijvoorbeeld besteedt meer geld aan het onderhoud van het imago van het logo dan aan verbetering van zijn producten. Voor Roger Dean en Yes geldt denk ik hetzelfde. Ik weet niet of ik hiermee Yes-fans voor het hoofd stoot, maar na veertig jaar is de magie van Yes er wel van af. Yes hield in de jaren tachtig en negentig krampachtig vast aan het 'Roger Dean'-imago. Met voor mij als dieptepunt 'Open Your Eyes' (1997). Een zwarte hoes met alleen nog maar het YES bubble-logo. Bloedeloze muziek, er is niets meer over van 'Close tot he Edge'. Van het 'I get up, I get down' gedeelte op kant A, krijg ik nog steeds kippenvel. Of ligt het aan mij? Ben ik in toch volwassen geworden of misschien zelfs oud, en luister ik liever naar Beethoven dan naar symfonische rock? Ik denk het niet. De oude Yes lp's draai ik nog steeds grijs, en ook al is Roger Dean een saaie vent, zijn boek 'Views', met alle tekeningen van platenhoezen, gaat mee in mijn graf. Met dank aan Cees Machielse die het boek van Dean weer onder mijn aandacht bracht." Door Gerrit-Jan Vrielink

OP DE HOOGTE BLIJVEN

MELD JE AAN VOOR DE NIEUWSBRIEF EN ONTVANG INSPIRATIE, NIEUWS EN DE AGENDA DIRECT IN JE MAILBOX.

Naar inschrijven