Het verhaal achter de platenhoes: Stormbringer (1974) - DEEP PURPLE
Dit keer een platenhoes met een iconische foto van een tornado. Eén van de beroemdste foto's ooit gemaakt van dit alles verwoestende natuurfenomeen. Nota bene een foto uit 1927, gemaakt door een meisje, Lucille Handberg, van 16 jaar oud. Wetenschappers hebben de foto jarenlang gebruikt om tornado's te kunnen verklaren. Maar ook muzikanten en makers van platenhoezen gebruikten de foto van Lucille. Jazztrompetist Miles Davis bijvoorbeeld op de hoes 'Bitches Brew'. En de postpunkband Siouxsie & the Banshees uit de jaren tachtig op de LP 'Tinderbox'.
Het begon flink te stormen op 8 juli 1927 in Jasper, Minnesota South Dakota. Donkere wolken stapelden zich op. De wervelwinden werden steeds onstuimiger. 'Binnenblijven!' zei vader Handberg tegen zijn gezin. 'Dit kan wel eens op een tornado uitdraaien' En ja hoor, binnen 5 minuten verscheen er een soort van stofzuigerslang uit de wolken. Dochter Lucille, van 16 jaar, vond het prachtig en zocht juist een thema voor de plaatselijke fotowedstrijd. Fotografie was haar lust en haar leven. Ze moest en zou de fotowedstrijd winnen. Ze luisterde niet naar haar vader. Ze rende naar haar slaapkamer, pakte haar fototoestel en ging stiekem via de achterdeur naar buiten. Daar was de tornado 5 kilometer verder bezig om alles te verwoesten. Koeien werden in de slurf meegezogen om drie kilometer verder te pletter op de aarde terug te storten. Bomen braken af. Lucille werd toch wel wat bang. Je weet maar nooit welke richting zo'n tornado heengaat. Ze schoot nog snel drie foto's. De tweede foto, met de schuur van de buurman op de voorgrond, bleek de beste.
De foto is een prachtige weergave van het natuurverschijnsel. De cameratechniek van die tijd in ogenschouw nemend, is ze heel knap geschoten. De compositie bevat alle spanning als je een tornado ziet. Het huis en de takken rechts op de voorgrond geven het beeld diepte, de tornado lijkt nog ver weg. En de slurf van de storm staat er perfect op, mooi belicht. De wat langere sluitertijd geeft een zekere onscherpte, die het geheel nog onheilspellender maakt. Korte tijd later was de schuur volledig verwoest. Lucille was net op tijd binnen. De tornado raasde langs het huis van het gezin. Een uur later was alles weer rustig. De vogels begonnen te fluiten, alsof er niets was gebeurd. Maar de ravage in de buurt was enorm. De vader van Lucille was in eerste instantie uit bezorgdheid heel boos op zijn dochter. Maar toen Lucille twee weken later de eerste prijs kreeg voor de foto van de tornado was hij trots. Voor die tijd, en vooral voor mensen buiten de Verenigde Staten, was een tornado nog nooit zo duidelijk en in samenhang met de omgeving gefotografeerd. Lucilles drie foto's werden gebruikt door wetenschappers en op 18 augustus 1928 gepubliceerd in de 'Illustrated London News.'
Vader Handberg was zich toen nog niet bewust van de impact die de tweede foto jaren later zou hebben op popmuziek. In zijn tijd was het in het conservatieve Amerika countrymuziek dat de klok sloeg. Wie weet draait hij zich wel in zijn graf om als hij weet dat de foto van zijn dochter gebruikt is door een donkere jazzmuzikant Miles Davis of door Siouxsie & the Banshees met zijn maatschappijkritische teksten. En bovenal door Deep Purple. Vijf Britse rockmuzikanten met lange haren uit de jaren zeventig. Zij gebruikten de foto voor de LP 'Stormbringer'. Weliswaar in spiegelbeeld en ingekleurd, en met een paard op de wolken, maar overduidelijk het beeld van de foto van zijn dochter. 'Stormbinger' is een prachtige LP met een prachtige hoes. Weliswaar zonder zanger Ian Gillan, die vervangen werd door David Coverdale, maar wel met supergitarist Ritchie Blackmore.
Toen ik 16 jaar was, wilde ik Ritchie Blackmore zijn. Ik had een krantenwijkje om te sparen voor een elektrische gitaar. Op het moment dat ik genoeg geld had, begon ik te twijfelen, want met een Puch-brommer maakte je ook veel indruk op de meisjes. Het werd de Puch. Zo goed als Blackmore zou ik toch nooit worden. Het bleef erbij hem te imiteren. Op de woensdagmiddag. Niemand was thuis. Als mijn moeder naar haar vrijwilligerswerk van de kerk ging, pakte ik uit de kelder een paar opbergdozen en zette ze op elkaar. Dat waren mijn 'Marshall'-gitaarversterkers. Ik trok een strak zwart T-shirtje aan en zette 'Made in Japan' van Deep Purple keihard aan. Binnen de kortste keren speelde ik de gitaarsolo's van Ritchie Blackmore na op mijn luchtgitaar. Niemand wist er wat van af. Toppunt van vrijheid. Totdat de buren na een paar weken begonnen te klagen vanwege geluidsoverlast. Ik kreeg de wind van voren van mijn vader. Het leek wel of er een tornado over me heen kwam. In één klap was mijn Blackmore-illusie verwoest.
Door Gerrit-Jan Vrielink
Met dank aan twee trouwe Boerderij muziekliefhebbers: fotograaf Johan Gerritse die de achtergrondinformatie over de foto voor me heeft opgezocht en Edwin Moor die me op het idee bracht om een verhaal over deze platenhoes te schrijven.